Windvlagen op mijn schrijfdag

Vandaag lukt het schrijven aan mijn boek niet. Wat een afknapper als je maar één ingerichte schrijfdag per week hebt. Ik hoor mijn brein letterlijk knarsen over het “waarom” ervan. Is het omdat ik de blauwdruk van dit hoofdstuk vorige week zondag niet afkreeg? Heeft de afgelopen week de geweldige breinspurt van toen laten vervliegen?

Ik kan mezelf heel erg gaan straffen voor het feit dat ik het vorige week niet afkreeg. Of dat ik de rest van de week geen tijd ervoor vrij maakte. Maar dan vergeet ik gemakshalve de realiteit. Vorige week zondag wilde ik erg graag naar een verjaardag en de rest van de week was nogal een hel waar niets meer bijgepropt kon worden. Erg realistisch is dat straffen dus niet.

Jezelf straffen is niet logisch

Toch doen wij mensen dit continu: onszelf straffen. “Ik had beter…” of “ik had toch niet…” met daarachter dan de acties die we hadden moeten doen of laten. Maar even serieus: als we opnieuw in die situatie hadden gezeten, dan hadden we toch hetzelfde gedaan? We maakten een keuze op basis van de gegevens op dat moment. Achteraf onszelf daarvoor straffen is niet erg logisch.

Genadeloze windvlaag

Ik kijk hier uit mijn raampje op de boerderij naar woest waaiende bomen en naar bibberende plantjes in de moestuin. Af en toe hebben ze even rust, maar dan komt er weer zo’n genadeloze windvlaag. Ik voel mij net zo. Ik heb steeds even rust, waarin ik denk dat het schrijven en bedenken goed gaat. En dan komt er weer een windvlaag die mijn gedachtengang bruut verstoort. Het weer is onrustig. Ik ben onrustig.

Het lijkt me het beste om het maar te accepteren. Net als het weer. Accepteren dat er dagen zijn waarop je niet zo productief bent als waar je op had gehoopt. Dan moet je gewoon maar wat anders doen. Lekker een stukje bloggen bijvoorbeeld. Ha, ben ik toch stiekem aan het schrijven vandaag.