Monteren is net schrijven. Even leuk ook. Nee, dat niet, ik moet niet overdrijven. Maar ze zitten in hetzelfde spectrum. In schrijven kan ik meer van mijn eieren kwijt dan in monteren. Maar elke keer verrast het mij weer dat de handelingen bij het monteren zo veel overweg hebben met schrijven.
Tijdelijk is mijn werk – niet mijn boekgeschrijf, maar dat reguliere werk waarmee ik mijn centjes verdien – uitgebreid, zodat ik een collega kan opvangen die lang met vakantie is. Hij maakt veel videoboodschappen. Neemt op met een camera, zoekt bijbehorend ‘stock materiaal’ (bestaand video- en fotomateriaal) en monteert het geheel tot een aardig filmpje. Dat doe ik ook af en toe voor het digitale personeelsblad, vind het ook nog eens leuk om te doen, dus voilà, ik werd zijn achtervang. Zodoende stort ik mij in december en januari vol enthousiasme op het monteren van video’s.
Herschrijven
We gebruiken soms een ‘green screen’, ja heus. Het is gewoon een groen doek, hoor, gespannen achter het te filmen subject. Maar wat dan erg leuk is, is om in de montage die groene achtergrond magisch te laten verdwijnen en te vervangen voor iets anders, zodat het subject totáál ergens anders staat. Zo pas je het beeld aan aan wat jij wilt vertellen. Dan pas je nog wat filtertjes toe om het beeld exact de uitstraling te geven die je zoekt. Je herschrijft het bestaande beeld.
Eitje
Monteren wordt pas echt interessant als je beelden achter elkaar gaat zetten. Als je beeld A achter beeld B zet, krijg je een ander verhaal dan als je met beeld A begint. De keuze voor bepaalde beelden en welke je achter welke zet, tja, dat is gewoon schrijven. De keuze voor welke zin achter welke zin, welke alinea’s in welke volgorde, welke hoofdstukken achter elkaar, dat is je verhaal. Die keuzes maak ik voortdurend bij het schrijven van mijn thriller. En in het klein kom ik ze terug – net als bij korte verhaaltjes – bij het monteren van video’s. En daar kan ik dus toch weer een eitje in kwijt.