Mijn 'Wim Hof week': de laatste dagen

Niet dat we ineens heel andere dingen gingen doen dan in de eerste dagen van mijn ‘Wim Hof week’, maar alles werd wat opgeschroefd in de tweede helft van de week. Letterlijk, maar ook geestelijk. Alles werd intenser. De oefeningen, het klimmen, de sensaties, de gewaarwordingen, de gevoelens, de saamhorigheid, de kou, de warmte…

Videoblog dag 5:

[youtuber youtube=’http://www.youtube.com/watch?v=MB771MqwmlE’]

Ritme en toch ook niet

De herhaling elke ochtend van de ademhalingsoefeningen zorgt voor een ritme. Dat voelt op een gegeven moment vertrouwd, maar door het vaker te doen, realiseer je je ook dat je nooit hetzelfde nogmaals meemaakt. Elke keer dat je het doet, is het gevoel en het effect anders. Lesje in het openstaan en niet denken dat je weet wat er allemaal gaat gebeuren. En ach, dat je zoiets nou ook in het leven kunt gebruiken…

 

 

Elke dag in het ijswaterbad – ja, het wordt zo haast een sleur – leren je dat kou niet zo erg is. Nog sterker, nadat ik mijn beklag doe over mijn willekeurig terugkerende koude voeten, krijg ik vanzelfsprekend het advies om vooral elke dag met mijn voeten in het ijswaterbeekje te staan. En zo sta ik ’s ochtends met een aantal anderen die soortgelijke problemen met hun extremiteiten hebben (voeten danwel handen) twee minuten in het beekje. Ja, dan worden je voeten koud. Maar daarna – eenmaal afgedroogd en een paar minuten gewacht – ook heel warm.

Journalisten

Twee dagen lang liepen twee Franse journalisten met ons mee voor een artikel in een Frans tijdschrift. Ook hebben we twee dagen een Nederlandse cameraploeg ‘over de vloer’ gehad die Wubbo filmde. Wij als Wimhofgroepje lieten ons niet van de wijs brengen door deze aandacht, maar toch heeft zoiets effect. Zo willen Wim Hof en Wubbo dan even laten zien dat ze hun lichaam in de lucht kunnen balanceren op één hand. Mannen blijven mannen. Zeker in deze oer-omstandigheden. Een ander effect van journalisten is de confrontatie met waar je vandaan bent gekomen. Als wij in onze hemdjes en blote basten buiten onze stretchoefeningen doen, hebben wij niet door dat daar iets vreemds aan is. Maar als je je dan omdraait en je ziet een drietal cameramensen in dikke jassen, mutsen en wanten staan, ineens wel. En ’s avonds met fakkels in de hand nogmaals naar het ijswaterbad, dat staat gewoon heel stoer op de foto…

Videoblog dag 6:

[youtuber youtube=’http://www.youtube.com/watch?v=AY3aJ04yo78′]

Klimmen: De Finale

Op de tweede dag klommen we met onze kleren aan en dat ging niet zo denderend (zie mijn vorige blog). Op dag 5 hebben we een ‘repetitie’ van klimmen zonder kleren (nou ja, in hemdje/blote borst en korte broek). Een skipiste beklimmen. Grootste realisatie: dat zoiets mogelijk is!?!

 

Ik heb een korte video opgenomen terwijl ik klim:

[youtuber youtube=’http://www.youtube.com/watch?v=oXaaoGjdaU0′]

 

1600 meter

Op de laatste dag (7) gaan we terug naar de skipiste van de Sněžka (hoogste berg van het ‘Reuzengebergte’: 1600 meter). Met geconcenteerd ademhalen en vasthouden en zuurstof ‘sturen’ naar de gewenste delen van je lichaam kun je een besneeuwde berg beklimmen. Een ECHTE berg. We doen er drie uur over. Ja, je komt jezelf tegen op zo’n berg. Ja, het is soms een beproeving. Ja, het is heel emotioneel als je boven bent. Maar ook JA, het KAN. Ook een ongetraind persoon zoals ik. Dat is misschien wel mijn grootste les. Het is ongelooflijk hoeveel je als mens kunt. Dat wat je dacht dat onmogelijk zou zijn, is niet onmogelijk. Prachtig om te ontdekken.

Videoblog dag 7:

[youtuber youtube=’http://www.youtube.com/watch?v=gqSEjfUnYJA’]

 

En nu kijken wat het langere termijneffect zal gaan worden. In elk geval douche ik elke ochtend koud na!